Wystawiłam głowę z jaskini. Popatrzyłam na niebo. Pomyślałam o Octaviusie. Przypomniało mi się jak niegdyś spędzaliśmy całe godziny, dni razem. Trochę zatęskniłam za tym. Ostatnio to on tylko siedzi z wilkami z watahy. Cofnęłam się do jaskini i zastałam Octaviusa już przy stole. Usiadłam obok.
-Octav...-zaczęłam.
-Hmm?-odwrócił się do mnie.-O co tam chodzi?
-Pamiętasz, jak byliśmy młodsi?
-Wiesz...-objął mnie skrzydłem.-Trudno nie pamiętać kochana.
-A teraz jak jest?-spuściłam trochę głowę.
-Chodzi o watahę?
-Nie... O to, że brakuje nam czasu dla siebie nawzajem. I chciałabym, żebyśmy pojechali gdzieś, żeby być tylko we dwoje. Nie mówię, że gdzieś bliżej, ale poza tereny watahy. Co ty na to?
Przez chwilkę nic nie mówił.
-A co z watahą?
-Przestań, przecież mamy tu prawie sto dorosłych wilków, które potrafią zadbać o siebie, a przecież nasze dzieci zostają z nimi! Nie zrobiłbyś tego dla mnie?-zrobiłam słodkie oczka.
-Nie wiem...-popatrzył jeszcze raz na swoje nieskończone śniadanie.
-No proszę...To jak będzie?
<Octav? Plis... Zgódź się>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz