Od Hoodoo "Mój krok cz.2"(cd.Lumia)

Słyszałem dokładnie każdej jej słowo. Bolało mnie, że jest jej przykro. Odwróciłem głowę od tafli wody, a za nią całe ciało i podniosłem się. Podszedłem do Lumii. Pomogłem jej wstać. Jej oczy lśniły od łez. Zrozumiałem, że oboje zawiniliśmy. Otarłem jej twarz. Położyłem łapy na ramionach wadery i przyłożyłem swoją głowę do jej. Patrzyłem prosto w jej oczy.
-Lumia-zacząłem telepatycznie. Następne słowa starałem się powiedzieć z mocą.-Powiem ci coś... Gdybyś wyjechała... Nie tęskniłbym....Gdyby coś ci się stało... Nie żałowałbym...Gdybyś umarła.... Nie byłoby mi przykro...
Łzy zakręciły mi się w oczach. Uniosłem magią z ziemi kilka kul światła, które zaczęły powoli latać dookoła niczym świetliki. Westchnąłem i dopowiedziałem:
-Bo gdybyś wyjechała... zrobiłbym wszystko, żeby cię odnaleźć... Gdyby coś ci się stało...znalazłbym sprawcę i nauczył go moresu... Gdybyś umarła... sam bym się zabił byleby być z tobą...
-Hoodoo... ja...-wyszeptała Lumia.
-Nic nie mów...-przyłożyłem jej palec o ust.-Ja rozumiem wszystko. Rozumiem co czujesz... A ty rozumiesz co ja czuję. A nikogo lepszego od ciebie już nie ma. Ty jesteś dla mnie jak bogini, która zabłąkała się do szarej bajki mojego życia. Jesteś jedynym powodem, dla którego warto żyć. Moja miłość do ciebie to coś więcej niż puste słowa, czy nic nie warte podarunki. Do dzisiaj błogosławię dzień, w którym cię spotkałem. Ale jak idę spać martwię się, że ty to tylko cudowny sen, który zaraz zniknie. Nie potrafię żyć bez ciebie... i już nigdy nie potrafiłbym.
Patrzyliśmy na siebie w ciszy minutę... może dwie.
-Posłuchaj... Zadam ci jedno, ale bardzo ważne pytanie...
Wyjąłem własnoręcznie rzeźbione dębowe pudełeczko. Przyklęknąłem przed waderą i otworzyłem je. Wewnątrz był złoty pierścionek z fioletowym kamieniem. Ta całość była moim dziełem. Sam znalazłem i złoto, i kamień. Sam również nadałem im idealny kształt. Popatrzyłem na Lumię i powiedziałem:
-Lumio... czy zechcesz wyjść za mnie?