- Nie jestem smutny. Ja...Emmm... Czuję się doskonale - przyznałem od razu rozstawiając skrzydła.
- Naprawdę? - zaśmiała się.
- Tak, jest wszystko dobrze. Tylko myślę o Artemisie. O moim jednym z synów. Sądzisz że sobie na to zasłużył? Że on naprawdę jest taki zły i już nie wróci? Wyjaw mi swoją decyzję na ten temat - westchnąłem i spojrzałem na waderę.
- Ja sądzę...Że...Ale,- nie dałem jej dokończyć.
- Nie ma ALE! - krzyknąłem.
Spojrzała na mnie dziwnie.
- Przepraszam, jestem czasem przewrażliwiony... - opuściłem łeb.
<Sorrr., że krótkie ale muszę odrobić lekcje>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz